ទេវបុត្រសេះស 1

ទេវបុត្រសេះស 1
©អត្ថបទដោយ ហេង ដារី
©រូបភាពដោយ អ៊ុក រដ្ឋា
©រាល់ការចម្លងដោយគ្មានការរអនុញ្ញាតិពីនគរអាន នឹងត្រូវមានទោសតាមច្បាប់

ទេវបុត្រសេះស ដោយ ហេង ដារី
ទេវបុត្រសេះស ដោយ ហេង ដារី

-1-
- វីតា ខ្ញុំទៅហើយ! 
- អឺ… 
សិលាបើកម៉ូតូចេញទៅបាត់ ទាំងខ្ញុំពុំទាន់បាននិយាយឃ្លាបន្តនៅឡើយ។ ខ្ញុំបណ្តើរម៉ូតូចូលក្នុងផ្ទះ ទាំងអស់កម្លាំងល្ហិតល្ហៃ។ នេះខ្ញុំទើបតែមកពីញ៉ាំអីជាមួយពួកម៉ាករួមជំនាន់ កាលនៅមហា​វិទ្យា​ល័យ។ យូរម្តងៗ ពួកយើងតែងណាត់ញ៉ាំបាយល្ងាចជុំគ្នា ដើម្បីសួរសុខទុក្ខគ្នា។ ពួកម៉ាក​ស្រីប្រុស​របស់ខ្ញុំភាគច្រើនរៀបការអស់ហើយ។ ហើយអ្នកខ្លះមានកូនៗ១-២ទៀតផង។ ពេលជួបគ្នាម្តងៗ ខ្ញុំឮតែពួកគេនិយាយអួត ឬត្អូញត្អែរតែពីរឿងកូនៗពួកគេរៀងៗខ្លួន។ ខ្ញុំស្តាប់រឿងរ៉ាវកូនៗ​របស់​ពួក​ម៉ាកខ្ញុំ ទាំងសប្បាយចិត្ត។ គិតទៅគួរឲ្យច្រណែនពួកគេណាស់ ដែលមានកូនៗគួរឲ្យខ្នាញ់ និងគួរ​ឲ្យ​ហត់នឿយទាំងអស់នោះ។ ហើយពួកគេក៏មិនដែលភ្លេចសួរពីខ្ញុំវិញដែរ ៖ 
– វីតា ហេតុអីក៏នៅមិនទាន់យកប្តីទៀត? តើឯងនៅដល់ណា ហេតុអីក៏រើសខ្លាំងម៉េះវ៉ី?...

សំណួរស្រួលៗ ប៉ុន្តែវាធ្វើឲ្យបំពង់កខ្ញុំស្ងួត និងរកតែទឹកមាត់មួយដំណក់លេបមិនចង់បាន។ ខ្ញុំបាន​ត្រឹមតែគិតម្នាក់ឯងថា «យកប្តីហ្អី? ហើយតើមានប្រុសប៉ុន្មាននាក់ទៅ ដែលមកឈរឲ្យខ្ញុំរើសនោះ? ប៉ុន្តែបើមានវិញ តើគេដូចទេវបុត្រសេះស ដែលខ្ញុំតែងស្រមៃ នៅក្នុងរឿងព្រេងនិទានដែរឬទេ? បើ​កាលនៅរៀន មែន!!! ធ្លាប់មានគេតាមចែចង់មួយគគោកដែរ។ ប៉ុន្តែពួកគេក៏ថយទៅវិញបាត់អស់ ដោយ សារតែខ្ញុំលេងឫកលេងពារខ្លាំងពេក។ តាមពិតទៅ ខ្ញុំឯណាទៅហ៊ាន បើម៉ាក់ប៉ាខ្ញុំតាម​មើល​មិនឲ្យផុតពីកន្ទុយភ្នែករបស់ពួកគាត់ផង។ គឺផ្ទុយពីឥឡូវ ម៉ាក់ប៉ាបើកសេរីភាពឲ្យខ្ញុំមានស្នហា ប៉ុន្តែ​បែរជាគ្មានប្រុសណាមកតាមស្រលាញ់ខ្ញុំទៀតឡើយ។

ខ្ញុំប្រឹងចាំទេវបុត្រជិះសេះសមករកខ្ញុំដែរ។ តែប្រហែល ទេវបុត្រទាំងនោះទៅរក​ស្រី​ក្មេង​អាយុ១៨​ឆ្នាំអស់ហើយមើលទៅ… បានជាស្ងាត់ឈឹងដូចចោរលួចសេះអ៊ីចឹង។ ថាខ្ញុំអាក្រក់ក៏មិនសម ព្រោះ​គ្រប់គ្នា​តែងសរសើរថា ខ្ញុំញញឹម ឬសើចស្រស់ណាស់! នេះប្រហែល​ដោយសារ​តែថ្ពាល់​ខួច​របស់ខ្ញុំហើយមើលទៅ។ ថ្វីត្បិត តែស្បែកខ្ញុំមិនសដូចសំឡីមែន តែក៏មិនខ្មៅដូចកាហ្វេទឹកកកដែរ ព្រោះខ្ញុំចង់ពាក់សម្លៀកបំពាក់ពណ៌អ្វីក៏បាន។ ហើយចុះហេតុអ្វីក៏មិនទាន់​មានអ្នកណា​មក​សុំ​ដាក់​ពាក្​យអ៊ីចឹង?  សូម្បីតែពាក្យឌឺដងក៏គ្មាន...
ឆ្នាំនេះ ខ្ញុំអាយុ២៧ឆ្នាំហើយ។ ខ្ញុំជាប្រធានផ្នែកនៅក្រុមហ៊ុនមួយ។ ខ្ញុំមានលុយចាយគ្រប់គ្រាន់។ ខ្ញុំអាចចេញដើរហើរបាន។ ប៉ុន្តែ ប៉ុន្តែ… ហ៊ឺយ! ខ្ជិលខ្វល់នឹងអារឿងប្តីស្អីនេះទៀតណាស់! មាត់​ថាមិនគិត តែចិត្តវិញរឹងនោះរឹងប្រឹងគិតពីរឿងប្តីគ្រប់ដង្ហើមចេញចូល។ ឬក៏ខ្ញុំចង់បាន​ប្តីហើយ? បើមិនចង់បានប្តីទើបវាចម្លែក! អាយុប៉ុណ្ណេះទៅហើយ… ខ្ញុំបើកទូរស័ព្ទស្តាប់ចម្រៀងបន្លប់។ ពិត​ជា​មានមនោសញ្ចេតនាណាស់ជាមួយបទ«យើងពីរនាក់ស្រលាញ់គ្នាបានទេ?» របស់ឆន សុវណ្ណរាជ និង ឱក សុគន្ធកញ្ញា។ ខំស្តាប់ចម្រៀងដើម្បីបំភ្លេចការគិត តែអត្ថន័យ​ចម្រៀងរឹតតែ​ធ្វើឲ្យខ្ញុំគិត​ទៅដល់ការមាន​ប្តីទ្វេរដងទៀត។ ម្តេចក៏ចិត្តខ្ញុំវេទនាខ្លាំងម្ល៉េះយប់នេះ? 
«ទីត ទីត!» 
សម្លេងសារក្នុងទូរស័ព្ទលាន់ឡើង។ ខ្ញុំបើកមើលសារទាំងខ្ជិលច្រអូស ៖ 
«គេងឬនៅ មីង?» 
សិលាពួកម៉ាករបស់ខ្ញុំផ្ញើមក។ 
«នៅទេ!» ខ្ញុំចុចតបវិញ រួចប្រាស់ខ្លួនឱបខ្នើយ។ ស្រាប់តែសម្លេងសារលាន់ជាថ្មីទៀត៖ 
«កំពុងធ្វើអី?» 
«គេង!» 
«គេងនឹកខ្ញុំមែន?» 
«ទាល់តែយូរ!» 
«ចាំបាន!» 
«ចេះញ៉ែគ្នាឯងពីអង្កាល់?» 
«តាំងពីពេលស្ទាវម៉េះ» 
«ឌឺណាស់!» 
ភ្នែកខ្ញុំដូចជាគ្មានមមីអីបន្តិចណាសោះស្វាងឲ្យចែស ដូចទើបផឹកកាហ្វេអេសប្រេសូហើយ។ ល្អម្យ៉ាងដែរ បានសិលាផ្ញើសារមក ព្រោះកំពុងតែខំបន្លប់ចិត្តកុំឲ្យគិតអីផ្តេសផ្តាសផង។ សិលាមានឈ្មោះមួយទៀតគឺដុំថ្ម ដែលខ្ញុំចូលចិត្តហៅគេលេង ឯគេវិញចូលចិត្តហៅខ្ញុំថាមីងៗដែរ។ ពាក្យ«មីង»នេះគឺគេហៅខ្ញុំតាមក្មួយស្រីរបស់គេ។ សិលាជាអ្នកភ្នំពេញ ហើយគេមានបងស្រីម្នាក់ដែលរៀបការហើយ។ ហើយបងស្រីគេមានកូនស្រីភ្លោះពីរនាក់គួរឱ្យស្រលាញ់ណាស់។ ខ្ញុំទៅផ្ទះរបស់គេម្តងម្កាលដែរ ក្នុងករណីដូចជាមានពិធីបុណ្យផ្សេងៗ ប៉ុន្តែគ្រួសារគេស្គាល់ខ្ញុំច្បាស់។

ពួកយើងបានរៀនជាមួយគ្នា៤ឆ្នាំ នៅមហាវិទ្យាល័យព័ត៌មានវិទ្យា។ ប៉ុន្តែ គេបានបញ្ចប់បរិញ្ញាបត្រផ្នែកសារព័ត៌មាននៅវិទ្យាស្ថានភាសាបរទេសផ្នែកភាសាបារាំងរួចហើយ។ ហើយគេបានរៀនបន្តយកផ្នែកបរិញ្ញាបត្រជាន់ខ្ពស់បន្តទៀត។ ខុសពីខ្ញុំពេលរៀនចប់ឆ្នាំទីមួយ ខ្ញុំក៏ប្តូរម៉ោងរៀនមកវេនយប់វិញ ព្រោះខ្ញុំរកការងារបានធ្វើ នៅក្រុមទូរស័ព្ទចល័តឯកជនមួយ ហើយបន្តរហូតដល់បច្ចុប្បន្ននេះ។ ពេលនោះសិលាក៏ត្រូវប្តូរម៉ោងរៀនពេលយប់ដែរ។ តាំងពីពេលពួកយើងរៀនវេនយប់មក ពួកយើងក៏រាប់អានគ្នារហូតមកដល់ឥលូវនេះ។ បច្ចុប្បន្ននេះ សិលាជាអ្នកកាសែតអាជីព។ បន្តិចចុះទៅខេត្តនេះ បន្តិចចុះទៅខេត្តនោះ គឺគេមិនសូវទំនេរនៅ​ផ្ទះ​ទេ។ គេដឹងព្រឹត្តិការណ៍ជាច្រើន ទាំងក្នុងប្រទេស និងក្រៅប្រទេស។ ខុសពីខ្ញុំដែលម្ង៉ៃៗ​នៅសំកុក​តែក្នុងកន្លែងធ្វើការរហូតដល់ម៉ោង៦-៧យប់។ សិលាចូលចិត្តកំប្លែងឲ្យខ្ញុំសើច តែក៏ចូលចិត្ត​បង្អាប់​ឱ្យខ្ញុំខឹងច្រើនដែរ។ គេក៏មិនទាន់មានប្រពន្ធដែរ ប្រហែលជាមិនទាន់ជួបព្រះនាងរបស់គេ​ដែរ​ហើយ​មើលទៅ។ ទីត ទីត…
«កំពុងគិតអីហ្នុង?» សិលាសួរ 
«គិតពីសិលាឯងហ្នឹង!» 
«មែនហ្អី? កុំធ្វើឲ្យខ្ញុំអរណា៎!» 
«ម៉េចបានអរ?» 
«គិតពីខ្ញុំ គឺវីតាឯងស្រលាញ់ខ្ញុំហើយ!» 
ពាក្យថា«ស្រលាញ់»ធ្វើឲ្យបេះដូងខ្ញុំបង្កើនល្បើនលោតឮសូរឌុកដាក់ៗពេញទ្រូង ទាំងកណ្តាល​យប់។ មុខ​​ខ្ញុំហាក់ដូចជាមានចំហាយក្តៅភាយៗមកក្រៅ។ តើខ្ញុំខឹងនឹងសិលាដែលសរសេរសារ​មក​លេប​ខាយ​​ខ្ញុំទេដឹង? ហើយម្តេចក៏ពាក្យ«ស្រលាញ់»ធម្មតាៗរបស់សិលាមានឥទ្ធិពល​ខ្លាំងម្ល៉េះ​មក​លើបេះ​ដូង​ខ្ញុំពេលនេះ។ ចង្រៃមែនសិលានេះ! ម្តេចក៏មិនព្រមនិយាយថា«ស្រលាញ់»ខ្ញុំ បែជា​ប្រើ​«ស្រលាញ់»​នេះសម្រាប់គេវិញអ៊ីចឹង។
 «ឆ្កួត!»
 ព្រោះខ្ញុំមិនដឹងតបទៅសិលាវិញយ៉ាងម៉េច។

១នាទី ២នាទី ៣នាទី… កន្លះម៉ោងកន្លងផុតទៅ ហេតុអីក៏សិលាមិនតបមកខ្ញុំវិញអ៊ីចឹង? តិចលោ គេដេកលក់បាត់ទៅហើយ។ សិលាចង្រៃ​នេះតែង​តែបែបនេះ គឺជាអ្នកចាប់ផ្តើមផ្ញើសារ ហើយបញ្ចប់មុន រាល់លើក។ តាមក្តៅខ្ញុំចង់តែ​ឈប់​ជ្រលក់​មាត់រកគេទេ។ ថាឲ្យសិលាឆ្កួត តាមពិតខ្ញុំឆ្កួតខ្លួន​ឯង​សោះ ព្រោះមិនព្រមដេកពួនអី ម៉ោង១​អាធ្រាត្រ​ទៅហើយ នៅតែគិតតែពីសិលា សិលា សិលា ស្អីគេនេះទៅវិញ… 
ទីត ទីត…
ខ្ញុំរាវរកទូរស័ព្ទទាំងភ្នែកបើកមិនរួច។ 
«រីករាយខួប៩ឆ្នាំ នៃការស្គាល់គ្នារបស់ពួកយើង!»
ស្អីគេ៩ឆ្នាំទៅហើយ! ខ្ញុំដូចជាទើបនឹងស្គាល់សិលាម្ង៉ៃនោះសោះ។ ខ្ញុំទម្លាក់ទូរស័ព្ទចោល ហើយ​សម្ងំដេកបន្តទៀត។ 
ទីត ទីត…
សិលាចង្រៃនេះពិតជារំខានមែន រកតែឯងដេកពួនអីមិនបាន។ រំខានអារម្មណ៍​ពី​យប់​មិញមិន​អស់​ចិត្តហើយ នៅតាមមករករឿងទាំងព្រលឹមអុរទៀត។ 
ទីត ទីត…
«ថ្ងៃរះដល់ដំបូលវិមានកាណាឌីយ៉ាហើយ មីង!» សារថ្មីរបស់សិលា។ 
«ទំនេរទេ?» សារបន្ទាប់របស់សិលា។ 
យីគាត់នេះចង់បបួលខ្ញុំទៅណាអ៊ីចេះ? ចិត្តកំពុងតែរកនឹកបដិសេធ ដើម្បីសងសឹកនឹងរឿងកាល​ពី​យប់ តែដៃចុចសារផ្ញើរួចទៅហើយ ៖
«ចង់បបួលចេញទៅក្រៅមែន?»  
«ឆ្លាត! អ៊ីចឹង១៥នាទីទៀត ព្រះរាជរថនឹងទៅឈប់នៅមុខផ្ទះរបស់ព្រះនាង។» 
«មួយម៉ោងទៀត!»
ខ្ញុំចុចសារបណ្តើរ ទាំងនឹកក្នុងចិត្តបណ្តើរ តិចសិលាជាទេវបុត្រសេះសរបស់ខ្ញុំទៅ។
«យូរម៉េះ?» 
«រវល់តែងខ្លួន…. បានហើយឈប់ផ្ញើសារមកទៀត ខ្ញុំប្រញ៉ាប់ទៅស្លៀកពាក់…» 
«អ៎ា! អ៊ីចឹង ពេលកំពុងចុចសារ វីតាតឺនុយស៊ីវិលមែនទេ? ចក់ ចក់ ចក់…» 
 – សិលា ឆ្កួតឡប់នេះ!
ខ្ញុំជេរសិលាតែម្នាក់ឯង រួចប្រញ៉ាប់ទៅបន្ទប់ទឹកទាំងមុខក្រហម…

Post a Comment

0 Comments