ខ្ញុំឆ្លងពេលវេលា ១

ខ្ញុំឆ្លងពេលវេលា ១

©អត្ថបទដោយ ហេង ដារី 

©រូបភាពដោយ អាច្រូច 

©រាល់ការចម្លងដោយគ្មានការរអនុញ្ញាតិពីនគរអាន នឹងត្រូវមានទោសតាមច្បាប់

១- សៅហេ 

- ឈុតនេះ ម៉េចដែរ? 

- មានអី។ (ខ្ញុំតបទាំងឈ្ងោកមុខ មើលស្រ្គីនទូរស័ព្ទ។)

- ផស់គេយាយ! អ៊ូយ ប្តី! ប្តីទៅណាហ្នឹង? 

ខ្ញុំងើបមុខ ហើយងាករកមើលតាមសំឡេងសៅហេ៖ 

- ណា នៅណា? 

- អើ បើអញមិននិយាយអ៊ីចឹង ស្មានតែអ្ហែងដកភ្នែកចេញមកមើលពិភពលោកអ្ហី។ 

ខ្ញុំតប់ស្មាវាមួយដៃប៉ាំង។ សៅហេស្រែករំអួយ ផ្អើលតូបកាហ្វេរបស់វា។ 

- ស្រីស្អី ដៃមើលតែកីឡាកាស។ 

សៅហេនិយាយទាំងសម្លក់ខ្ញុំភ្នែកឡើងលានត្លែ។ 

ខ្ញុំអស់សំណើចនឹងចរិតញ៉ិកញ៉ក់របស់វា ដែលកំពុងតែអង្គុយស្តាយ Miss Grand ក្នុងសម្លៀកបំពាក់ឈុតកីឡាពណ៌ក្រហម ឆ្នូតស។ 

សៅហេ ជាឈ្មោះដែលខ្ញុំតែងហៅលេងសើចជាមួយវា តាំងពីយូរលង់ណាស់មកហើយ។ 

ឥឡូវនេះ អ្នកណាៗដែលស្គាល់វាលើសពី១០០ថ្ងៃ ក៏ហៅវាថា សៅហេ សៅហេ ដូចជាខ្ញុំអ៊ីចឹងដែរ។ 

តាមពិត សៅហេ មានឈ្មោះផ្លូវការថា ផានូ។

ខ្ញុំឆ្លងពេលវេលា ១

សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំប្រឹងធ្វើខ្លួនឯងឱ្យរីករាយបំផុត ទាំងដែលខ្លួនឯងជាស្រីមេម៉ាយ ទើបនឹងលែងលះប្តីរួចកាលពីម្សិលមិញ។ 

ប៉ុន្មានឆ្នាំនេះ ខ្ញុំធុញថប់នឹងជីវិតខ្លួនឯងមែនទែន។ ខ្ញុំចង់សម្រាក តែមិនអាច ដោយសារតែតួនាទីជាម៉ែរបស់ក្មេងប្រុសតូចៗពីរនាក់នៅក្នុងបន្ទុក។ 

រាល់ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមិនចង់ដឹង ហើយថែមទាំងមិនចង់ឮរឿងរ៉ាវទាក់ទងនឹងជីវិតខ្លួនឯងបន្តទៀតទេ។ 

ខ្ញុំចង់រស់នៅស្ងប់សុខ។ ប៉ុន្តែអ្វីៗមិនអាចទេ ខ្ញុំមិនចង់ឱ្យម្តាយរបស់ខ្ញុំដែលមានវ័យ៦០ឆ្នាំប្លាយហើយ ជាអ្នកពុនរែកបន្ទុកគ្រួសារជំនួសខ្ញុំទេ។ 

នៅពេលខ្ញុំស្រ្តេសតិច ឬខ្លាំង ខ្ញុំពិតជាមិនអាចទៅណាបានមែន ក្រៅពីទៅផឹកកាហ្វេ នៅតូបរបស់សៅហេ។ 

សព្វថ្ងៃនេះ សៅហេ លើសពីពួកម៉ាកទៀត គឺពួកយើងបានក្លាយជាSister នឹងគ្នាហើយ។ 

គ្រាន់តែដឹងថា ខ្ញុំលែងលះភ្លាម សៅហេហ្រ្វីកាហ្វេឱ្យខ្ញុំផឹកមិនដឹងប៉ុន្មានលីត្រទេ តាំងពីម៉ោង៨ព្រឹកមក។ 

ខ្ញុំផឹកកាហ្វេដូចគេងូតទឹក គឺថាលើកដាច់ៗ មិនដឹងជាអស់ប៉ុន្មានពែងមកហើយទេ។ 

សំណាងល្អហើយ ដែលខ្ញុំផឹកមិនដាក់ស្ករ កុំអី៣ឆ្នាំក្រោយ ពេទ្យនឹងហៅខ្ញុំឱ្យទៅកាត់ជើងចោល ដោយសារតែខ្ញុំកើតទឹកនោមផ្អែមនោះអី។ 

ប៉ុន្តែបើគិតឱ្យដល់បន្តិច ទឹកនោមផ្អែមក៏ល្អម្យ៉ាងដែរ ព្រោះជីវិតខ្ញុំរាល់ថ្ងៃវាប្រៃហួស។ 

ហ៊ឹម! ទោះជាយ៉ាងណាឱ្យជីវិតប្រៃតែឯងចុះ មិនបាច់យកទឹកនោមផ្អែមមកលួងទេ។

- ហ៎នេះ ផឹក១ប៊ីដុងនេះទៀតទៅ នាងដា យើងខ្ជិលឆុងដាក់ពែង ឬកែវអីទៀតហើយ។ 

ខ្ញុំងក់ក្បាលអរគុណវា ទាំងស្រូបយកក្លិនឈ្ងុយ ដែលហើរចេញតាមផ្សែងហុយហុយ... 

ខ្ញុំខំលាក់ក្លិនឈ្ងុយកាហ្វេ ទុកក្នុងសួតជាសម្ងាត់។ 

- ផ្អែមអត់? (សៅហេសួរ ទាំងដាក់ខ្លួនអង្គុយទល់មុខខ្ញុំ) 

ខ្ញុំងក់ក្បាល។ សៅហេ និយាយទាំងទះក្បាលខ្ញុំមួយដៃ៖ 

- អ្ហូយ ប៉ិនណាស់នាង ផ្អែមឡើងដូចទឹកស្តៅមែន? នេះយើងឆុងឡើងចង់៥០ Shot អត់ដាក់ស្ករ១គ្រាប់ហើយនៅផ្អែមល្មួតទៀតអ្ហ៊ៃ? 

ខ្ញុំនៅស្ងៀម រួចឈ្ងោកសម្លឹងមើលកាហ្វេដែលមានពពុះពណ៌ត្នោតភ្លឺចែងចាំងពណ៌ផ្លេកៗក្នុងកែវអ៊ីណុកភ្លឹះៗ... 

ក្បាលខ្ញុំចាប់ផ្តើមធ្ងន់ឡើងៗ ដូចទូលពាងដែលមានទឹកពេញ។ ភ្នែកខ្ញុំចាប់ផ្តើមស្រិមៗ ដូចទើបលេបថ្នាំងងុយគេងរួច ខ្លួនខ្ញុំចាប់ផ្តើមទន់ រកកលនឹងប្រះគេង... 

- ផាដា ផាដា អ្ហែងកើតអីហ្នឹង ហ្រ្វែន? 

ត្រចៀកខ្ញុំចាប់ផ្តើមហ៊ឹង ឮសំឡេងសៅហេស្រែកហៅខ្ញុំល្វើយៗ។ ខ្ញុំតបតិចៗទាំងអស់កម្លាំង៖ 

- អញងងុយដេកណាស់ កុំរំខានអញ សៅហេ... 

- នាងដា នាងដា! អញអត់ឱ្យអ្ហែងដេកចោលអញទេ ឆាប់ភ្ញាក់ឡើងមកឈ្លោះជាមួយអញភ្លាម ស្រីឡប់... 

ត្របកភ្នែកខ្ញុំទាំងគូចាប់ផ្តើមទន់ល្មើយដូចកំប៉េះគូទកូនប្រុសពៅខ្ញុំ។ 

ខ្ញុំប្រឹងហើបមាត់ម្ហបៗជេរ សៅហេ ដែលរំខានដំណេករបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនយល់សោះពីវា ឯណាទៅពាក្យដែលវាថា យល់ពីខ្ញុំគ្រប់យាងនោះ សូម្បីតែដេក ក៏វាមិនឱ្យខ្ញុំបានដេកដែរ ស្រីចាស់សៅហេម្នាក់នេះ។ 

ខ្ញុំរៀបនឹងបិទភ្នែកទៅហើយ ស្រាប់តែសៅហេទះកំភ្លៀងខ្ញុំមួយដៃយ៉ាងដំណំ។ ខ្ញុំប្រឹងបើកភ្នែកព្រឹមៗ បំណងនឹងធាក់វាមួយទំហឹងវិញ... 

ប៉ុន្តែរំពេចនោះ ខ្ញុំស្រាប់តែឃើញក្មេងប្រុសម្នាក់ខ្ទង់អាយុប្រហែល១២ឆ្នាំរត់មកសួរខ្ញុំទាំងដង្ហើមដង្ហក់ញាប់ៗ៖ 

- មីងអើយមីង! ក្តា ដឹងខ្លួនហើយ... 

ខ្ញុំខំប្រឹងក្រោកចេញពីគ្រែរនាបឈើទាំងឈឺស្រគាលពេញខ្លួន។ ខ្ញុំយកដៃស្ទាបថ្ពាល់ខាងស្តាំ ដែលនៅឈឺខ្ទោកៗនៅឡើយ។ 

ខ្ញុំងាកឆ្វេង ងាកស្តាំរកមើលសៅហេ នឹងអាលទៅធាក់វាឱ្យគ្រេចចង្កេះម្តងវិញ ដែលវាហ៊ានទះកំភ្លៀងខ្ញុំអម្បាញ់មិញ។ 

- នែ៎! អ្ហែងយ៉ាងម៉េចហើយហ្នឹង ក្តា ឮអញសួរអត់? 

ក្មេងប្រុសដដែលនៅមកតាមសួរខ្ញុំច្រែតៗស្ទើរតែបែកក្រដាសត្រចៀក។ គេស្លៀកខោខ្លីអាវវាលក្លៀកពណ៌ក្រហមឡើងចែងចាំង ទាស់តែសក់ចងកំប៉ោយទៅក្រោយ ដូចឆ្កួត។ 

- អ្ហែងពីណាគេ? ម៉េចក៏ត្រប៉ែម៉េះ? (ខ្ញុំសួរតបវិញ) 

- អញ... អញគឺ សៅហេ អ្ហា! (ក្មេងប្រុសនោះតបទាំងចង្អុលខ្លួនវា) 

- សៅហេ សៅហេ សេ... (ខ្ញុំរកនឹក) 

- កុំគន្លាស់! (ក្មេងប្រុសនោះរត់មកខ្ទប់មាត់ខ្ញុំ) 

- ផាដា ម៉េចហើយកូន ដេកសិនទៅ កុំទាន់ក្រោកអី។ 

ខ្ញុំងាកទៅរកសំឡេង ទាំងកៀសដៃក្មេងប្រុសនោះចេញពីមាត់ខ្ញុំ។ 

អ្ហា៎! គឺមីងវ៉ាន់ណយ មីងអី គឺចែណយ ម៉ែរបស់ខ្ញុំ។ 

ចុម! ម៉េចក៏ចែណយក្មេងជាងខ្ញុំឥឡូវម៉្លេះ? 

ហើយចុះក្មេងប្រុសត្រប៉ែនោះគឺ សៅហេ មែន? ខ្ញុំងាកមើលពួកគេ។ ម្តងមើលចែណយ ម្តងមើល សៅហេ។ ពេលនេះ ខ្ញុំឃើញផ្កាយព្រោងព្រាតជាច្រើនបែកព្រាកៗ នៅចំពីមុខខ្ញុំ។ 

ខ្ញុំអង្គុយស្ងៀមធ្មឹង សម្លឹងមើលមនុស្សទាំងពីរនាក់ទាំងចម្លែក រួចខ្ញុំងាកមើលទិដ្ឋភាពជុំវិញខ្ញុំទាំងឆ្ងល់ជាខ្លាំង... 

កាលពីព្រឹកមិញ ខ្ញុំចាំបានច្បាស់ថា ខ្ញុំបានដើរទៅផឹកកាហ្វេ នៅតូបសៅហេ ប៉ុន្តែពេលនេះ... 

ខ្ញុំអត់ឃើញកែវកាហ្វេ អត់ឃើញតូបកាហ្វេ អត់ឃើញយាយប៉ិសៅហេ... 

តែបែរជាឃើញនាងតូចសៅហេច្រមិចនេះទៅវិញ? ច្រមិចស្អី? រាងវាដូចគ្រោងដាយណូស័រ។ 

ហើយនៅឃើញចែវ៉ាន់ណយនៅក្មេងល្ហក់ទៀត? 

នេះ! តិចលោខ្ញុំច្រឡំឆ្លងពេលវេលាមកទេដឹង ហេហេ... គេឆ្លងភព ក្នុងរឿង ចំណែកខ្ញុំឆ្លងពេលវេលា ក្រៅរឿង។ 

អេ៎ឬមួយក៏ខ្ញុំកំពុងយល់សប្តិ? 

ខ្ញុំងាកចុះងាកឡើង មើលជុំវិញខ្លួនខ្ញុំម្តងហើយម្តងទៀត ទាំងមិនប៉ប្រិចភ្នែកសោះ។ ខ្ញុំចង់ក្តិចខ្លួនឯងមួយ តែខ្លាចឈឺ។ 

ពេលនោះ សំឡេងស្រាលស្រទន់មួយបន្លឺឡើង៖ 

- នេះទឹកដូង ផឹកទៅ ចៅ! 

ចុម! អ្នកណាទៀតហើយ ខ្ញុំស្រែកទាំងភាន់ភាំង៖ 

- យាយ! 

- អឺ ផឹកទៅ ចៅ ឆាប់ជា! 

ខ្ញុំទទួលផ្លែដូងពីយាយទាំងញ័រដៃទទ្រើក។ នេះខ្ញុំនៅតែបន្តយល់សប្តិមែន? 

ខ្ញុំដាក់ផ្លែដូងនៅលើគ្រែ រួចសម្លឹងមើលយាយរបស់ខ្ញុំមិនប៉ប្រិចភ្នែកសោះ។ 

យាយអង្គុយចុះក្បែរខ្ញុំទាំងញញឹមពព្រាយ។ ខ្ញុំខិតចេញពីគាត់បន្តិច រួចសួរទាំងញ័រមាត់៖ 

- យាយមែន? 

យាយងក់ក្បាល ទាំងយកដៃមកអង្អែលក្បាលខ្ញុំវិញ។ 

យាយនៅរស់មែន? ខ្ញុំសួរក្នុងចិត្ត ទាំងដែលការពិត យាយខ្ញុំបានស្លាប់ តាំងពី៩ឆ្នាំមុនម្ល៉េះ។ 

អត់ទេ តើខ្ញុំកើតអីនេះ? ហើយឯណាកូនប្រុសតូចទាំង២របស់ខ្ញុំនោះ? ក្បាលខ្ញុំចាប់ផ្តើមឈឺខ្ទោកៗ ដូចគេដំពីលើដូច្នោះដែរ។ 

ខ្ញុំប្រះខ្លួនដេកវិញ ហើយប្រឹងធ្មេចភ្នែកឱ្យជិតកុំឱ្យឃើញរូបភាពកាលពីអតីតរបស់ខ្ញុំ។